Uzun Aradan Sonra

Son bir haftadır tarif edilemez derecede huysuz Beyza. 2 yaş sendromu erken geldi herhalde. Devamlı evden çıkalım gezelim modunda ayakkabılarını görmesin yeter ki durduramıyoruz. Bir de istediğini yapmayalım yada yapma kızım gel kızım dediğimm anda bağırma ısrarcı olursam kendini yere atma ağlama durumunda. Ne yapmam gerektiğini kestiremiyorum. İlgisiz kalsam ya kendine ya karşısındakine zarar verecek. Yanında kim varsa vuruyor sinir klrizleri geçirirken. Kendini atıyor bilip bilmeden. Kucağımda kendini savururken dudağıma kafasını vurdu ve başka krizde de babasının kafasına da anahtarları vurdu.

Geceler ayrı sorun. Gündüz uykuları çok az olmaya başladı zaten. Hemde o kadar gezmeye harekete ve uykusuzluğa gece uyur diyorum . Yok nerdeee... Akşamları en geç onda uyuyor. Bende Beyza ‘dan geriye kalan dağınıklığı toplama , dinlenme derken gece 12 gibi ben yatıyorum yarım saat veya bir saat sonra uyanıyor kalkıyorum sakinleştiriyorum yok durmuyor. Mama yapıyorum içiriyorum gazıydı rahatlamasıydı tekrar uyumasıydı bir saat geçmiş. Ama uyusa da huzursuz uyuyor. Devamlı uykusunda mızmızlanıyor.

Meleğim bu kadar huysuz değildi. Çok mutlu, gülücükleri eksik olmayan, her dakika kendini sevdiren bir bebekti. Şaşıyorum şimdi böyle huysuz mutsuz görünce.

Bu aralar Etkili Anne Baba kitabına yeni başladım bakalım bizim kızın huysuzluğuna karşı nasıl davranacağımızı gösteren bir yol var mı?

Daha okumak istediğim çok kitap ama vakit bulamıyorum. Nasıl hayranım hem işe hem çocuğa hem evlerine hem eşlerine hemde kendilerine vakit ayıranlara. Püf noktası ne acaba? Bilen varsa banada söylesin.